Yitik ayazların örtüsüzlüğü aralıyor gözlerimi. İftara az kala çaysızlıktan iflahı kesilmiş meczup gibi doğruluyorum. Gecenin, sehere dönük yüzünü selâmlıyorum. Müsaadesiyle kalemime sarılıyorum. *** Hiç bitmeyene ve başlamamış...

ÇÖL ÜLKESİ Buhur-u gül deriyorum yitik cehennem kapılarından. Ellerim mayhoş dikenler arasında. Gözlerim yaprak gibi yeşillenen bir korku çağlayanı. Depremler, içinden kaçar gözlerimin; korkudan devşirilmiş merakla çöllere sığınır....

Şiir dolu rüzgârlar geziniyordu şehirde. Ah eden adamlar anlayabiliyordu yalnızca rüzgârlardan. Boğazlardan soluk soluğa şiir geçiyordu. Coşkun dualarda şiirdi her nefes. Şehir rüzgârlarla sarsılıyordu. Rüzgârlarda şiir çağlıyordu....

Biletin sallıyordu. Biletin her salınımı bin yıllık mesafe… Ne gidiyor; ne geliyor. Anda kilitlenmişti. Şu tren garının hareketliliği olmasa boğulacaktı. Yolcuların her biri birbirinden telaşlı… Değil mi ki hepimiz ölüme koşuyorduk?...

Eriyen güneşin ışıkları vuruyor alın yazılarına. Zamanın kısaldığı ağaç yapraklarında ki bir mefhum. Öncesinden bîhaber olunan bütün yitikliklerin mümkünlüğünde, ateşe susamış serçeler gibi ürkek. Irmağın bütün sularıyla...

Bunca karanlık arasında aydınlığa koşmamak elde mi? Doğruyu bulmayı istemek suç mu? Ne yapsındı? Adımları sıklaşarak devam ediyordu. Yeni bir şehirde gibiydi. İnsanlar başkaydı, sokaklar bambaşka… Her zaman yürüdüğü yolardaydı....

Adamın elleri vardı. Beyaz değildi elleri. Alnı vardı beyaz olmayan; alın yazısı vardı… Nefes aldığı coğrafyadaki ‘öteki' ler gibi beyaz değildi. Henüz gençken ağaran sakalları ve saçları hariç beyaz değildi. Adam mahcup. Elleri...