Cağaloğlu'nda Üretmen Han… Bir, iki, üç kat merdivenleri tırmanıyorum… İşte Diriliş Dergisi… Kapının ziline basıyorum… Kapının açılmasıyla şaşırıyorum… Üstad Sezai Karakoç'un mekânı burası. Son derece sade…...

Neden  'kara demlik çayı” diyeceksiniz? Kara sabanı da paylaşıyorsunuz bu ara… Harman makinesi kolunu çeviriyorsunuz. Kıyıda köşede virane bir 'su değirmeni” bulmuş, onarıyorsunuz. Vitrinde eski bakır sahanlar, çinko siniler,...

Bir macera peşindeydik… Aya ayak bastık. Olmadı… Üşüdük hasta olduk. Şimdi geri dönüyoruz,yeryüzüne… Toprağa ayak basmamız gerekiyormuş. Hazık hekimler öyle diyor. Toprak bizim özümüz, sılamız, vatanımız… Biz toprak bir evde...

Meğer evde hayat varmış… Dışarı çıkmamakla öğrendik. Arayı ne kadar açmışız evimizle? Eşimiz, çocuklarımız, anamız-babamız… Biz yaramaz çocuklar çok oynadık sokaklarda… Çok bağırdık. Artık akşam oldu… Görünmez bir dost...

ÇOCUK AĞLAMALARI Bu bizim günahımız çocuklar Üzerinize düşen bu ateş Bu kıvılcım topları… Ta gökdelenlere çıktık da Kör olduk göremedik sizi Sağır olduk duyamadık sesinizi Gökyüzüne meydan okuduk güya Yeryüzüne gülüp geçtik....

Kıyıya Vuran Çocuklar Bekleyin geliyoruz Biz çocuklar kıyıya vurduk Sizin sesiniz olduk… Biz çocuklar geliyoruz Sularda bunaldık da Kıyılarda demir aldık! Gözyaşımız gölümüz oldu Yüzmesini biliyoruz Ki, derinlerden geliyoruz! Bir elif,...

Söz ola ki… İnsanlar çok konuşuyor… Veya 'hikmet” konuşmuyorlar. Ki, olaylar devam ediyor, kargaşa bitmiyor… İnsanlar neyin peşinde? Sahi ne istiyorlar? Koskoca dünya, Hudutlarına da sığmıyorlar… Sonra 'elbisemiz dar” diyorlar…...

...ve ağlayan çocukların sesi duyuldu hani o baharı getirecek 'elif”ler vardı ya gözyaşları derya olan gözyaşlarıyla boğulan sonra 'kıyıya vuran çocuk”lar… sonbahar sessizliğinde kıyılardan ses getirdiler bir melek safvetiyle......