.

Her millet, kendi coğrafi yapısına, kendi sosyal yapısına ve kendi kültürel yapısına göre; kendi çocuklarını yetiştirmeye çalışır. Biz, millet olarak bunu başaramadık. Başarmak bir tarafa, yanlışın farkında bile olamadık.

Eğitim ve öğretim müfredatları mızı kendimize göre düzenleyemedik. Öğretmenlerimizi ve imamlarımızı kendi öz değerlerimize göre yetiştiremedik.  Bunun acısını bizler çektik, bizden sonrakiler de çekmeye devam ediyorlar.

İnsanlarımızın dertlerini kendilerine dert edinenler; sadece sokağa ve basın yayın organlarına intikal eden hadiselere baktıklarında, durumun ne kadar kötüye gittiğinin, ne kadar içler acısı bir durumda  olduğunun farkına varabilirler.

 Daha çocuk sayılacak yaşlardaki kız ve erkek öğrencilerimiz bıçakla, tabancayla, birbirlerini yaralamaya ve öldürmeye çalışıyorlar.  Okul çıkışlarında sokaklar; on bir,-on iki yaşında ki çocuk sevgililerle doluyor.

Sokaklarda, kızlarımız ve kadınlarımız, çağdaşlık adına, medeni olmak adına, anadan üryan geziyorlar.

Mehmet Akif:

Kim demiş Avrupa insanı medeni

Ne edep var ne haya çırıl çıplak bedeni

Eğer medeniyet açıp saçmaksa bedeni

Desene hayvanlar bizden daha medeni. DER.

Zamanında; TV.  Dizilerinin, aile yapımızı ve milletimizin değer yargılarını yok ettiğini, defalarca yazdım. Hatta yazdıklarımı; Kültür Bakanlarımıza postaladım. Ancak sesimi duyuramadım.  

Şimdi halimiz ortada.

Camiden birlikte çıktığımız, 30- 40 yıldır dost diye geçindiğimiz arkadaşımız;  yanımızdan biraz önce ayrılan diğer dostumuzun aleyhinde konuşmaya başlıyor.  Olmadık sözler söylüyor. Sözünü kesip; “Sen bu arkadaşımız hakkında; nasıl böyle şeyler konuşursun?” Diye sorduğunda: “Falanca bunu iyi tanıyor. O bana söyledi.” Diyor.

 Pekii!  O, gözleriyle görmüş;şahit olmuş mu?

 Biz yıllardır beraberiz.  Biz nasıl görmemişiz de, o görmüş? 

Şu hale bak! 30- 40 yıldır dost bildiğimiz ve her gün gözümüzün önünde olan arkadaşımızı savunacağımıza; onun hakkında söylenenlere inanabiliyoruz ve zan duyabiliyoruz. Onu kıskanan ve iftira eden aşağılıklara katılabiliyoruz. Kuran ı Kerim den bu konudaki ayeti okumak istediğim de; sözümü kesiyor ve: “Bizim cemaatte senin söyleyeceğin her şeyi ben çok dinledim. Ben her şeyi biliyorum”   Diyor.  

Yani! Çürümüşlüğümüz ve yozluğumuz, zirve yapmış durumda.

İşte bizi, hücrelerimize kadar tanıyan, dost bildiklerimizin hali! Seni savunacağına, doğru bildiklerini söyleyeceğine, zan duyuyor.  Dostuna, arkadaşın, yapılan iftiraya katılıyor!

 Toplumumuzun halini, zaten hep birlikte, ibretle seyrediyoruz.

Bu nasıl bir çürümüşlük?

 Pekii!  Bu toplumu huzur ve refah içinde yaşatan, tarihin derinliklerinden süzülerek gelen ve büyük kitleler tarafından kabul edilmiş olan; DEĞER YARGILARIMIZA NE OLDU?

1991 de Belçika’ya gitmiştim. Çok güzel bir aile işletmesi olan, bir otelde kalıyordum. Oteli yaşlı bir çift çalıştırıyordu.   Zemin katın yarısını kendilerine ev, yarısını da lobi yapmıştılar.   Atalarından miras kalmıştı.

Arkadaşlarım ve hemşerilerim beni misafir ettikleri için gece çok geç vakitlerde otele geliyordum.

 Kapıyı açan yaşlı hanımefendi,  kapıyı her açtığında; bir şey isteyip istemediği mi soruyordu.  Bir akşam: “ Benim istediğim sizlerde olmaz. İyi geceler.”  Dedim.” ( Ben aynı zamanda Fransızca Öğretmeniyim.)

Israrla yolumu kesti ve ne arzu ettiğimi sordu.

-        Bir Türk Kahvesi olsa içerim dedim.

-  Lütfen! Oturun! Hemen getiriyorum! Dedi.

Elinde bir tepsi ve fincanlarla geldi. Gerçekten de kahveyi nefis yapmıştı.

Kaldığım sürece birlik de, kahve içip sohbet ettik. 1967 de Kanuni Sultan Süleyman ve Osmanlı hakkında doktora yapmak için İstanbul’a gelmiş. İstanbul da ve Bulgaristan’da araştırmalar yapıp doktorasını hazırlamış.

“Grande Sultan!” (Büyük Sultan) Kelimelerini öyle bir hayranlıkla telaffuz ediyor ve Kanuniyi bana, gün, gün anlatıyor ki;  ben ne okumuşum, ne de duymuşum.  Lise Müdürü olduğumdan, Üniversite okumuş olmamdan utanıyodum.

Bir akşam sohbet sırasında bana:

- Osmanlının torunlarını hep öldünüz mü?”

-        Ülkenizde bir sürü Türk var ya! Dedim.

-  Türkler ülkemize geliyorlar diye çok sevinmiştim. Koşup tanıştım! Yardımcı olmaya çalıştım. Ancak gelenler benim tanıdığım ve okuduğum Türkler değildiler.  İlkeleri, değer yargıları olmayan,  ne oldukları belli olmayan kişiler bunlar!

-  Osmanlının Torunlarına ne oldu? Hepsini öldünüz mü?

-  Ne desem ki? Mecburen onların ülkemizde olduklarını, Varlıklı olduklarını,  hizmet etmek için buralara gelemeyecekleri doğrultusunda bir şeyler söyledim.

-  Çok sevindi. Ben biliyordum!

-  Türk haksızlığa asla müsamaha etmez.  Asla mazlumun ezilmesine müsaade etmez, Hemen soyunur ve meydana girer. Hak ve adalet için canından vazgeçer. Helal ve haramı bilir. Asla yalan söylemez. Namusludur, onurludur, vakurdur ve şereflidir! İşinin hakkını verir..!

- Vay be! Bizi, bizden iyi tanıyordu!

 Bir zamanlar biz de millet, hem nasıl milletmişiz:

 Gelmişiz, dünyaya milliyet nedir öğretmişiz!

Kapkaranlıkken bütün afakı insaniyetin,

Nur olup fışkırmışız tâ sinesinden zulmetin,

 Peki! Niçiniki yüz yıldır, insanlarımız bu hale getirilirken,  biz, biz yapan değer yargılarımız elimizden alınırken biz niçin uyanamamışız?

Kendisini rahmetle anıyorum,.

Eski Millet Vekillerimizden Bahri Dağdaş Bey’ in söyledikleri aklıma geliyor:  Meclis kürsüsünden yerel şivesiyle milletvekillerine hitap ediyordu. Muhalefete mensup milletvekillerinden biri, Meclis kürsüsün de bile yerel şivesini değiştirmeden konuşan Dağdaş a : “Sen git, önce konuşmanı düzelt de gel.” diye laf attı.

Rahmetli Dağdaş da ona : “ Ben Babamı çok seviyorum. Resmime bakıyorum, babama benzediğimi görünce, annemi, dahada çok seviyorum. Siz kime benziyorsunuz? Kimi seviyorsunuz? Onu bilemem.” Demişti. 

Yıllardır kime benzediklerine, bir türlü karar veremeyenler; bu milletin değer yargılarını yok etmek için durmadan çalıştılar. İnsanlarımızı, insan yapan değerlerimizin önemini; hep küçümsediler ve hep gözden uzak tutmayı başardılar.

 

 İnsanı, insan olmaktan çıkaran değerleri, hep gündemde tutmanın gayret içinde oldular. TV. Dizileriyle, Tele- Vole kültürüyle çocuklarımızın büyümesine çalıştılar. Ve başardılar.  Çalışmaya da devam ediyorlar.

 Artık yetişen meyveleri hep birlikte görüyoruz.

 İnsani değerlerin hüküm sürmediği bir toplumda, kendilerini ne kadar korurlarsa korusunlar,  hiç kimse rahat ve huzur içinde yaşayama. Çünkü sokaklarımızı bataklık haline getirdiler. “Çamurlu yollarda yürüyenlerin ceketleri olmasa da, paçaları mutlaka, çamur olacaktır.

“Kalp paraların geçerli olduğu bir piyasada, hiç kimse altın parayla alış veriş yapamaz.”

Bunu asla unutmamalıyız.

Ve acil olarak; Milli EğitimMüfredatını; milli olarak yeniden yapılandırmalıyız. İbadet hanelerimizi; İslamın irfanını insanlarımıza verecek;  metot ve teknikle çalışacak hale getirmeliyiz. Yeniden düzenlemeliyiz.